دهه ۸۰ مملو از خودروهای اسپرت فوق‌العاده‌ای بود که مرزهای پرفورمنس و طراحی را جابجا کردند. سوپرکارهایی مثل فراری F۴۰ و پورشه ۹۵۹ اولین خودروهایی بودند که از مرز ۲۰۰ مایل بر ساعت معادل ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت فراتر رفتند و ب‌ام‌و M۵ و M۳ کتاب قوانین سدان‌های اسپرت را بازنویسی کردند. بااین‌حال، در همین دهه خودروهای اسپرت جالب دیگری هم ساخته شدند که هرگز آن‌طور که باید موردتوجه قرار نگرفتند.
مرسدس بنز AMG همر
- قدرت ۳۸۵ اسب بخار
گشتاور ۵۶۵ نیوتن متر
قبل از اینکه AMG توسط مرسدس تصاحب شود، با تیونینگ E کلاس نسل W124 توانایی‌های خود را بیش‌ازپیش نشان داد. این ماشین با پیشرانه‌ای که بشدت توسط AMG تقویت شده بود همراه با ارتقاء تعلیق که چابک بالایی را برای یک سدان بزرگ در جاده‌های پرپیچ‌وخم فراهم می‌کرد، پیش‌نمایش E کلاس‌های AMG آینده بود. همر با پیشرانه‌های ۵.۵ لیتری و ۶ لیتری عرضه شد. مجموعاً تنها حدود ۳۰ دستگاه از این ماشین ساخته شد.
ب‌ام‌و Z1
- پیشرانه ۲.۵ لیتری I۶
قدرت ۱۷۰ اسب بخار
گشتاور ۲۲۲ نیوتن متر
بخش Technik GmbH در اواسط دههٔ ۸۰ برای طراحی و بررسی خودروهای کانسپت که احتمال تولید داشتند راه‌اندازی شد. اولین پروژهٔ این بخش، رودستر Z1 بود که ویژگی‌هایی انقلابی را برای آن زمان در خود جای داده بود. یکی از نوآوری‌های این خودرو، استفاده از پانل‌های بدنهٔ پلاستیکی بود که مالک می‌توانست آن‌ها را با رنگ‌های مختلف تعویض کند. درها نیز به شکل عمودی به داخل بدنه جمع می‌شدند. پیشرانهٔ Z1 از مدل 325i نسل E30 گرفته بود و هرچند این موتور شش سیلندر خطی قدرت مناسبی داشت اما رودستر عجیب ب‌ام‌و چندان سریع نبود. بااین‌حال، تقاضا برای Z1 زیاد بود ولی درنهایت تنها ۸ هزار دستگاه از آن ساخته شد.
شورلت برتا GTU
- پیشرانه ۲.۸ لیتری V۶
قدرت ۱۳۰ اسب بخار
گشتاور ۲۱۷ نیوتن متر
شورلت برتا کوپهٔ دودری با ظاهر اسپرت بود که هرچند از پلت‌فرم دیفرانسیل جلوی L-Body جنرال موتورز استفاده می‌کرد ولی رانندگی جذابی داشت. بزرگ‌ترین مشکل این خودرو اما عدم بهره‌مندی از پیشرانهٔ قدرتمند و مناسبی بود که با ظاهر اسپرت آن هماهنگ باشد. در نسخهٔ GTU اما که بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۱۹۹۰ به بازار عرضه شد، شورلت با استفاده از یک پیشرانهٔ ۲.۸ لیتری V6، پکیج تعلیق Z51 و ارتقاءهای ظاهری، سعی کرد این مشکل را برطرف کند. هرچند برتا GTU هنوز هم خودروی سریعی نبود ولی مطمئناً برای آن زمان جذاب به نظر می‌رسید.
فراری تستاروسا کونیگ اسپشال
- پیشرانه ۴.۹ لیتری H۱۲ توئین توربو
قدرت ۵۵۰ تا ۱۰۰۰ اسب بخار
گشتاور ۶۹۰ نیوتن متر
یکی از خودروهای پوستری دههٔ ۸۰، فراری تستاروسا بود. کسانی که بیش از ۳۹۰ اسب بخار قدرتی که توسط موتور ۴.۹ لیتری دوازده سیلندر تخت استاندارد این خودرو می‌خواستند، می‌توانستند سراغ شرکت کونیگ اسپشال بروند. این تیونر آلمانی، پکیج‌های متنوعی را برای تستاروسا ارائه می‌کرد و همه‌چیز را از بدنه و رینگ‌ها گرفته تا سیستم تعلیق و اگزوز را ارتقاء می‌داد. قدرت موتور نیز در تستاروسا کونیگ در نسخهٔ پایه از ۵۵۰ اسب بخار آغاز می‌شد اما کسانی که از این هم بیشتر می‌خواستند، می‌توانستند نسخهٔ ۷۷۰ اسب بخاری و یا حتی ۱۰۰۰ اسب بخاری را انتخاب کنند. از تستاروسا کونیگ تنها حدود ۲۵ دستگاه ساخته شد.
لامبورگینی جالپا
- پیشرانه ۳.۵ لیتری V۸
قدرت ۲۵۰ اسب بخار
گشتاور ۳۰۵ نیوتن متر
هرگاه به یک لامبورگینی دههٔ ۸۰ فکر می‌کنیم، اولین چیزی که به ذهن می‌آید کانتاش است. این هیولای V12 ایتالیایی خودروی اصلی روی جلد مجلات بود ولی در آن سال‌ها، لامبورگینی سوپراسپرت دیگری بنام جالپا را هم تولید می‌کرد که به پیشرانهٔ V8 مجهز بود ولی توجهات چندانی را به خود جلب نکرد و تنها ۴۱۰ دستگاه از آن فروخته شد. البته این فروش نسبت به سوپرکار پایهٔ قبلی لامبورگینی یعنی سیلوئت که تنها ۵۴ دستگاه فروخت پیشرفت بزرگی داشت.
دوج شلبی اومنی GLH-S
- پیشرانه ۲.۲ لیتری I۴ توربو
قدرت ۱۷۵ اسب بخار
گشتاور ۲۳۷ نیوتن متر
گروه کرایسلر برای رقابت با فولکس‌واگن گلف GTI که آن سال‌ها بسیار موفق عمل کرده بود، با شلبی همکاری کرد تا هاچ‌بک دوج اومنی را به مدلی اسپرت تبدیل کند. این نسخه GLH نام گرفت که مخفف «مثل جهنم می‌رود» بود هرچند که مدل‌های اولیه با موتور ۲.۲ لیتری ۱۱۰ اسب بخاری آن‌قدرها هم سریع نبودند. این مشکل اما خیلی زود با نسخهٔ GLH-T که به نسخهٔ ۱۴۵ اسب بخاری توربوشارژ همان موتور مجهز بود، برطرف شد. بعداً نیز نسخهٔ حتی قوی‌تر GLH-S در تنها ۵۰۰ دستگاه ساخته شد. نتیجه، خلق هاچ‌بک بسیار سریعی بود که توانست بسیاری از خودروهای پرفورمنس V8 زمان خود را مغلوب کند.