اخبار بانک: تا پایان سال جاری میلادی صندوق بین المللی پول تصمیم می گیرد که آیا یوان چین به یورو، ین ژاپن، پوند بریتانیا و دلار آمریکا در سبد ارزی ملحق می شود یا خیر که می تواند تعیین کننده ارزش دارایی های ذخایر بین المللی حق برداشت مخصوص (SDR) باشد. چین در این راستا تمام توان خود را به کار گرفته است. آیا باید یوان بعنوان ارز ذخیره ای شناخته شود؟

به گزارش خبرنگار «اخبار بانک» به نقل از بیزینس اینسایدر، صندوق بین المللی پول در سال ۱۹۶۹، SDR را معرفی کرد تا جایگزین ارزهای ذخیره ای موجود باشد و بتواند برای سیستم مالی جهانی نقدینگی بیشتری فراهم کند. همانطور که واضح است نقش SDR تا حد زیادی محدود به عملیات های IMF است و سهم جزئی در بازار مالی جهانی و ذخایر بین المللی بانکی دارد. از طرفی اضافه شدن یوان به SDR می تواند اهمیت سمبلیک داشته باشد و نشان دهنده تایید مقام جهانی این کشور باشد.

یوان از قبل هم ارزی مورد استفاده در تجارت و سرمایه گذاری جهانی بوده است. قرار گرفتن در فهرست SDR همزمان با رشد جهانی این ارز قابل سرمایه گذاری به نفع اقتصاد کل جهان خواهد بود.

بزرگترین سهام داران IMF یعنی ایالات متحده آمریکا، اروپا و ژاپن باید پذیرای الحاق یوان به سبد باشند. با این وجود دیدگاه های متفاوتی در این رابطه وجود دارد و در یک طرف آن بخصوص آمریکا نسبت به خوش آمدگویی به چین تردید دارد.

اگرچه اقتصادهای نوظهور ذخایر خارجی زیادی جمع کرده و مقررات مالی را تقویت کرده اند اما همچنان در برابر شوک های خارجی مستعد هستند بخصوص از سوی آمریکا، منطقه یورو و ژاپن. همه این مناطق سیاست های پولی تسهیلی داشته اند و زمانی که بانک فدرال رزرو سیاست خود را نرمالیزه کند، با خالی شدن ناگهانی نقدینگی جهانی، این اقتصادها ضربه می خورند.

تلاش های چین در سال ۲۰۱۰ برای وارد کردن یوان به SDR به دلیل عدم امکان استفاده آزاد از یوان با شکست مواجه شد.

از آن زمان چین چندین دوره اصلاح را برای افزایش استفاده از یوان در تجارت خارجی و سرمایه گذاری مستقیم و برون مرزی به کار بسته است. چهارده بانک عضو اتاق پایای یوان در سطح جهان تاسیس شد. برای تقویت سرمایه گذاری خارجی و توسعه بازار سرمایه ارتباط بین بورس شانگهای و هنگ کنگ سال گذشته برقرار شد و چین با ۲۸ بانک مرکزی از جمله بانک برزیل، بانک کانادا، بانک مرکزی اروپا و بانک انگلیس توافقنامه سوآپ ارزی امضا کرد.

در سال جاری نیز سیاست گذاران چین با برداشتن ساز و کار داخلی نرخ سپرده بانکی، آزادسازی مالی بیشتری برای دسترسی ساده تر سرمایه گذاران برون مرزی به بازار سرمایه را در نظر دارند.

در نتیجه تمامی این تلاش ها یوان تبدیل به دومین ارز پر مصرف در امور مالی تجاری شده و جای یورو را اشغال کرده است از طرف دیگر یوان به پنجمین ارز مورد استفاده در پرداخت های بین المللی تبدیل شد. علاوه بر راحتی در نقل و انتقالات بین المللی به ارز داخلی چین می تواند از امتیاز ساینیوریج بهره ببرد و مطمئن باشد با بحران تراز پرداختی مواجه نمی شود.

اما برای رسیدن به این نقطه باید پذیرای ریسک ها هم باشد. آزاد سازی حساب سرمایه و جهانی شدن یوان جریان های سرمایه برون مرزی با قابلیت بالقوه نوسان را دعوت می کند که می تواند بطور مثال افزایش ارزش سریع ارزی را به همراه داشته باشد. با وجود اینکه چین حاضر به کنار آمدن با ریسک است اما گرفتن جای دلار بعنوان ارز شماره یک جهان کار ساده ای نیست.

با این وجود چین تلاش می کند حتی با یک سهم اندک وارد سبد SDR شود. جهانی شدن آهسته و پیوسته یوان و اصلاحات مالی ضروری بیشتر باعث ایجاد سیستم ذخیره جهانی پایدارتر و موثرتر می شود.